Het ijs breken met… Iris!

In deze rubriek gaan we in gesprek met een Arktikaan om meer over en van elkaar te leren. Voorlopig is dit de laatste keer dat we het ijs breken. Om goed af te sluiten breken we het ijs met onze voorzitter Iris. Wij spraken haar over de rol van voorzitter, het verleggen van je grenzen en de fascinatie voor misdaadpodcasts.

Vertel, waarom wilde je voorzitter worden?
Vier seizoenen geleden ben ik als penningmeester het Arktika bestuur ingegaan. Ik vond het tof om nog meer betrokken te zijn bij de vereniging en mijn steentje bij te dragen. Deze functie had ik eerder bij Softijs uitgevoerd en voelde dus vertrouwd. Toen dit jaar twee bestuursleden ermee stopten, kreeg ik de vraag of ik de voorzittersrol wilde oppakken. Ik moest hier even over nadenken: het vraagt een meer en flexibele tijdsbesteding en verantwoordelijkheid. Maar ook omdat ik mezelf niet de eigenschappen vond hebben voor een “typische” voorzitter. Na een paar nachtjes slapen en overleg met de rest van het bestuur voelde het toch goed en heb ik ja gezegd tegen deze leuke uitdaging!

Waarom vond je jezelf geen “typische” voorzitter?
Een voorzitter was in mijn hoofd altijd iemand die direct en veel op de voorgrond treed. Zo zit ik niet in elkaar, ik ben iemand die alles eerst van een afstand bekijkt en op basis daarvan bepaal ik wat ik ga doen. Dat heeft zijn voordelen: als je eerst observeert hoe en waarom gedrag ontstaat en beïnvloed wordt, kan je die kennis ook zelf gebruiken om mensen in beweging te krijgen. Groepsprocessen en menselijk gedrag observeren vind ik dan ook super interessant, een van de redenen dat ik (sociale) psychologie ben gaan studeren. Overigens gebruikte ik dit ook tijdens mijn bijbaantje bij de horeca op de Vechtsebanen. Ik probeerde als ware een sociaal experiment aan de hand van wat mensen bestelden te raden of ze een langebaan-, ijshockey- of kunstschaatsouder waren, daar zitten namelijk behoorlijke verschillen in.

Als wat voor groep zou jij Arktika omschrijven?
Arktika is in mijn ogen een plek waar eigenlijk alles wel prima is: er zijn mensen die elke zondag
fanatiek een marathon rijden, maar ook mensen die eigenlijk nooit schaatsen en wel genieten
van de droogtrainingen. We delen allemaal dat we van de sport houden, om zelf te doen of juist te kijken, maar er is de vrijheid om zelf in te vullen hoe je dat doet. Het allerleukste om te zien vind ik de mensen die nieuw in Utrecht komen, bij ons gaan schaatsen en zo hun netwerk opbouwen. Als ik dan bijvoorbeeld een appje voorbij zie komen van mensen die spontaan spelletjes samen gaan spelen, kan ik daar heel blij van worden.

Op wat voor plek voel jij jezelf thuis?
Op de fiets kom ik echt helemaal tot rust: lekker in mijn eentje, dan voel ik mijn hoofd echt helemaal
leeg worden. Maar ook met anderen vind ik gezellig hoor. Ik vind bikepacken heerlijk, zelf van A naar B fietsen en nieuwe plekken verkennen. Door steeds langere afstanden te fietsen of te schaatsen, probeer ik mijn grenzen te verleggen.

Het verhogen van de de lat is tegelijkertijd ook mijn valkuil: tijdens corona had ik moeite om me in mijn eentje goed verder te ontwikkelen in het schaatsen. Ik raakte heel gefrustreerd als iets, met name de bochten, niet lukte. Ik ben zelfs even gestopt met schaatsen. Gelukkig heb ik vorig jaar de lol (Lang Op Links!) op het ijs weer teruggevonden.

Heb je nog andere hobby’s?
Ik hou van gezelligheid met lekker eten, goed bier en spelletjes spelen. En goede koffie, ook belangrijk. Daarnaast ben ik helemaal fan van podcasts, met name over misdaad. Ik hou eigenlijk helemaal niet van enge dingen, zeker niet op beeld of in boeken. Maar bij die podcasts vind ik het zo fascinerend om te horen welke (bizarre) keuzes mensen soms maken en hoe het brein dan werkt. Komt toch die studie weer naar boven.

Bedankt Iris voor dit leuke inkijkje en veel plezier het komende (bestuurs)jaar! Voorlopig hebben we
het ijs even gebroken, maar heb je zelf nog een goed verhaal dat je kwijt wil of andere ideeën voor
de nieuwsbrief? Laat het ons weten via