Baanwielrennen

Op 18 februari zijn we met een groep Arktikanen afgereisd naar Amsterdam voor een wat alternatief rondje linksom. We verruilden de schaatsen voor een baanwielrenfiets. Je weet wel, zo’n belachelijk eng ding met maar één versnelling en geen remmen. Verder was er nog een verschil met de ijsbaan: de bochten leken als muren op je af te komen. Nou heb ik daar persoonlijk op de ijsbaan vaker last van ;), maar in dit geval leek dat toch behoorlijk letterlijk het geval.

Met gezonde spanning in de benen startte eerst de uitleg. Ik zal jullie niet vermoeien met de details, het belangrijkste om te weten was dat je niet kon stoppen met trappen. En als je het idee had dat je weggleed op de muur (eh, in de bocht dus) was het een kwestie van harder trappen. Wilde je iemand inhalen? Prima, maar als de verzuring begint ben je niet zomaar gestopt en onderaan de baan, dus altijd blijven trappen.

Duidelijke instructies, dit moest goed komen. We stapten op de fiets en reden de baan op. Eerst rustig achter elkaar op de Côte d’Azur. Ook baanwielrennen ontkomt niet aan het speciale vakjargon. In dit geval betekende het ook gewoon letterlijk blauwe strook, maar goed het voelde nu wel een stuk specialer. Vanuit de Côte d’Azur bouwden we snelheid op en voordat we er erg in hadden hingen we van boven tot onder goed in de bochten. Hoe spannender we het vonden, hoe harder we gingen fietsen zo leek. Toen de adrenaline was uitgewerkt bleef de verzuring over. Het respect voor Harrie en Jeffrey groeide met ieder rondje. Toen we de baan af waren overheerste het enthousiasme, het was ontzettend leuk. Als we die baan nou even stelen en in Utrecht leggen?

Geschreven door Stephanie