Shorttrack

Op 24 september was het eindelijk zo ver. Een fikse groep Arktikanen kon na de zomer weer het ijs op. Voor de verandering dit keer niet op de 400-meterbaan, maar op de ijshockeybaan. Hier hebben we in twee uur kennis mogen maken met het spectaculaire shorttrack. Waar menigeen dacht “dit lijkt zo veel op schaatsen, binnen twee uurtjes ben ik ongetwijfeld de nieuwe Suzanne Schulting”, bleek dit toch flink tegen te vallen.

Beginnend bij de schaatsen, een stuk harder en hoger dan langebaanschaatsen, waardoor ze toch een stuk minder comfortabel kunnen zitten. De ijzers bleken een stuk ronder te zijn én scheef onder de schaatsen te staan. Er moest met een heleboel kussens gesjouwd worden. De baandiscipline is heel anders dan op de langebaan. En waar zijn toch die wc-plopper-dingen voor?

Na een aantal oefeningen, variërend van glijden op één been, ouderwetse olifantenoren – maar dan de linkervoet optillen in de bocht – tot slalommen om die gekke wc-plopper-dingen heen (ah, daar zijn de dus voor!), was het geweldig om te zien dat de volledig gefocuste gezichten steeds meer in een lach veranderden. De training werd uiteindelijk afgesloten met een spectaculaire relay waar TeamNL nog een puntje aan zou kunnen zuigen.

Volgens trainster Joni gaat het iedereen ook nog eens flink vooruit helpen in de bochten op de langebaan… Dat moet nog bezien worden. Het was hoe dan ook een erg leuke, leerzame middag. Stiekem is dat shorttracken wellicht toch wel nog leuker dan langebanen…

Geschreven door Emiel