Unbound

In juni 2024 besloot ik deel te nemen aan Unbound Gravel, de beroemde gravelrace in Emporia, Kansas. Ik kreeg de kans van mijn werkgever om onderzoek te doen rondom de race en kon zelf ook meedoen aan de 150 mijl race.

Vroeg in de ochtend verzamelde ik me met duizenden andere fietsfanaten. De zon kwam op om 6 uur en daarmee klonk het startsignaal. In Amerikaanse gravelraces is alles groots en spectaculair, zo ook hier met veel politie, helikopters en een live uitvoering van het Amerikaanse volkslied. Eerst gingen de profs van start en dat was indrukwekkend om te zien! Een kwartier later was het onze beurt. De eerste 50 mijl waren een mix van het ontwijken van rotsen, chaos in het peloton en genieten van prachtige uitzichten. Serieus, het voelde alsof ik door een stoffig schilderij fietste.

Halverwege de race begon de zon goed te branden en begon ik mijn benen te voelen. Het was noodzaak om bij de twee verzorgingsposten goed water bij te vullen en extra snacks te scoren. Ik had dat een beetje slecht voorbereid, waardoor ik in de neutrale support nog alles moest zoeken. De echte profs hadden alles klaarliggen en vier mechaniekers die bidons etc. wisselden.

De race veranderd elke 2 jaar van parcours, en dit jaar was het middenstuk vrij pittig met genoeg hoogtemeters. Hier heb ik iets voorzichtiger gereden, om niet lek te rijden. Hierdoor moest ik wel de voorste groep met elites laten gaan (zat ook vrij stuk). Daarna kwam ik wel in een lekker groepje terecht waarbij we heel lekker door konden rijden. De wegen waren vrij goed opgedroogd na de regen van die week en het lag er goed en snel bij. De gravel wegen zijn daar vooral rechtdoor dus dan kunnen je lekker de gashendel opendraaien. Tegen het einde haalde we zelfs sommige profs in (die wel 50 mijl verder hadden gefietst). Maar hey, wie kan nu zeggen dat ie Mohorič heeft ingehaald?

De laatste 50 mijl waren vrij pittig. De zonsondergang over de prairies was prachtig. Eigenlijk is het landschap een heel grote groene weide vol met bizons, heuveltjes en koeien. Maar omdat je veel rechtdoor moet, zie je de weg vooruit helemaal lopen. Dat heeft wel iets ontzettend gaaf, maar als je nog 200km moet ook wel iets moedeloos.

Toen ik eindelijk Emporia binnenreed, voelde dit zó gaaf! De finish was geweldig. Mensen juichten, Unbound Gravel was een tocht vol met epische landschappen en hilarische momenten. Een avontuur om nooit te vergeten!

Geschreven door Jip