Het ijs breken met… Bob!

In deze rubriek gaan we in gesprek met een Arktikaan om meer over en van elkaar te leren. Deze keer breken we het ijs met Bob, onze kersverse wedstrijdsecretaris, die nog een slordige 500 kilometer in de benen heeft van de alternatieve AMPA. Die ging dit jaar niet van Amsterdam naar Parijs, maar van Amsterdam naar Amsterdam, via de Posbank, de Cauberg en Maastricht. We spreken Bob over zijn behoefte aan gekke avonturen.

Vertel, waarom ben je 500 kilometer gaan fietsen?

Ik heb vijf jaar geleden Ampa gereden. Dat was toen best zwaar: we hadden toen de route wel uitgezocht maar niet op gps, waardoor we onderweg nog op plekken moesten zoeken. We hebben er uiteindelijk 35,5 uur over gedaan, en ik wilde het altijd nog een keer sneller doen. Ik zou vorig jaar gaan, maar dat ging natuurlijk niet door vanwege corona. Toen er dit jaar een alternatief kwam heb ik Jeroen weten te porren om mee te doen. Hij was ook fanatiek en we wilden het graag binnen 24 uur halen.

En hoe was het?

Binnen de 24 uur is ruim gelukt (19 uur en 41 minuten), en het was eigenlijk best leuk. Natuurlijk is het zwaar, maar ik vind het altijd bijzonder bij zo’n uitdaging hoeveel je lijf eigenlijk aankan. Dan kom je er ook achter dat het vooral gaat om wat in je hoofd zit. In het begin was het benauwd weer, en kwam ik niet in mijn ritme en was eten lastig. Maar later kwam de zon door, en rij je de nacht in, wat heel bijzonder is. Dan zit je, ondanks de afstand, ineens heel anders op de fiets. Daarnaast vind ik het ook altijd leuk om nieuwe plekken te ontdekken, en te beseffen dat je er zelf bent gekomen. Toen we een voorbijganger in België  probeerden uit te leggen dat we nog terug naar Amsterdam gingen fietsen, kon hij er maar niet bij dat we echt niet gingen slapen onderweg. Dan heb je zelf ook weer door wat een bizarre uitdaging dit is.

Is voor jou die uitdaging belangrijk?

Ik vind het wel fijn om ergens naar toe te leven en nieuwe dingen te ontdekken. Ik fiets bijvoorbeeld al heel lang. Vroeger deed ik wel wedstrijden, maar ik viel zo vaak dat ik niet meer durfde.  Om toch wel bezig te blijven ben ik toen de tochten gaan fietsen, op de zondagochtend als 14 jarig jongetje met alle 65plussers mee. Dat was altijd heel leuk en leerzaam. En ook nu ontdek ik graag iets nieuws: ik ben een half jaar voor corona begon verhuisd, dus kon mezelf bezig houden door nieuwe rondjes te ontdekken.  

Speelde coronaverveling ook mee bij de keuze om het bestuur in bent gegaan?

Ik dacht wel zeker van: waarom niet, weer eens iets nieuws. Ik heb bestuur bij Softijs gedaan, dat was een stuk drukker en een andere functie. Als ik daarop terugkijk vraag ik me ook af hoe ik het allemaal deed. Ik ben er wel echt achter gekomen dat ik die tussenvorm wel lekker vind: ik hoef echt niet elke avond weg, maar de hele dag thuiswerken en dan ‘s avonds tv kijken word ik op de lange termijn wel moedeloos van. Dus ik ben blij dat het wat drukker wordt en heb veel zin in het schaatsseizoen als wedstrijdsecretaris. 

Wat is de volgende grote uitdaging op de planning?

Dat gaat de zomervakantie zijn, dan ga ik samen met mijn vriendin fietsen naar Rome. Dat is wel echt weer heel anders. Alleen al de manier van op vakantie gaan: normaal leg ik alles vast, nu kijken we per dag waar we eindigen. Daar moest ik me even op instellen, maar lijkt me nu heel fijn om gewoon met de dag te leven en die vrijheid te hebben. Daarnaast zijn wij allebei niet echt kampeerders, dus dat wordt ook een uitdaging. Dus mocht iemand nog goede spullen hebben liggen, hou ik me aanbevolen! 

Bedankt voor het inkijkje in de gekke fietsavonturen Bob, en heel veel succes met de tocht naar Rome! Wil je zelf met ons het ijs breken of ken je iemand met een goed verhaal? Laat het ons weten via